دنیای منhttp://zamane.love.lxb.ir

به دوستی دوستان مهربان سوگند

به آن نمک که خوردی، به بوی نان سوگند

گله نمي كنم از بد عهدي ايام

به عهد و وفاداري دوستان سوگند

اگر چه نارفيق مرا هزار خنجر زد

به دست يا علي تا پاي جان سوگند

گذشته‌ها گذشت و اين نيز بگذرد

به اشك و ناله‌ي عاشقان سوگند

دلم نشان ز تو دارد، تو اي رفيق شفيق

خدا خودش گواه، به اين نشان سوگند

                  تو کجـای این زمینه، از چه خاکی شده خسته

نمي دونم كه كجايي، يكـي ميگـه دور دورايي

                  تو سويسي يا كه دانمـارك،‌كي پر و بالتو بسته

وقتي كه كل كل مي كرديم يادته توي سمينـار

                  من مي گفتم، تو مي گفتـي،‌يه عالم راز نگفته

شهر ما چه با صفا بود وقتي دوستام همه بودن

                  اون صفــا و مــهــربـونـي بعــد اونــا ديگــه رفتـه

هـر كـدوم يه جـاي دنيــا، شايــدم غريـب و تنـها

                   ولي يادشــون هميشــه، تـوي يـاد ما نشسته

حسنی تو قصـــه ما، مهـربـــون و بي ريــــا بود

                   گـرچـه از جبــر زمـونـه دلش از غصــه شكسته

ساده بودين و صميمــي، آي رفيقــاي قديـمي

                   كاش مي‌شد يه لحظه دنيا،بشه دنياي گذشته

نگو عمرمون‌حروم شد،عشقامون‌چه‌بي‌دوم‌‌شد

                   مهرتون تا دنيـا دنيـاست، توي قلبـمون نشسته

يكـــــي از اين ور دنيـــــا، با تمـــــوم خستگيها

                   هديه ميفرسته براتون،گل‌عشق دسته‌به‌ دسته

                                  در این سرما بهاری خواهد آمـد؟

گلي خوش بو، با قلبـي پر از عشق         

                                  به اين گلـدان خالي خواهد آمـد؟

يكـــي آيـــد كـــه با احســـاس گويد         

                                  به مجنونی كه ليلي خواهد آمـد؟

نگين روشنـي بخشـي چو خورشيد         

                                  به شبـهاي سياهي خواهد آمـد؟

((من از بینـــــوایــــــی نیم روی زرد))

که آن آشنــــــا روی من زرد کــــــرد 

همان آشنـــــایی که بیگانه شـــــــد 

به وقت کمک رفت و چون سایه شـد 

همان آشنـــــــایی که نشناختــــــــم

 ولی زندگــــــی را به او باختـــــــــــــم 

کنون از گذشتـــــــه سرودن چه سـود 

همان به که او رفـــت و قسمت نبــــود 

صداقـت همیشه به جا ماندنی اســت 

وفا در همه مسلکی خواستنی است

 نترسیـــم مــــا هرگــز از کار راســــت 

بگــــو با بدان دشمنی از شمـــــــاست

 کـــه وجدان خود را چو قاضی کنیــــــــد

 بجز آه حســـــــــرت نبایــــــد کشیــــــد

بدان ای خردمنــــــد اهل بهشـــــــــــت

خدا در وجــــــود تو پاکی سرشــــــــــت

 مرو هیچ راهــــــــی که نامرد رفــــــــت

که گرمای رحمــــــت بدان درد رفــــــــت

 چو در راه حق بــــر تو آتش گذشـــــــــت 

بســـان سیاوش به تو ســــرد گشــــــت 

همــــه حال خـــود را به یزدان سپـــــــــار 

که نامـــــت به عالــــم شـــود ماندگــــــار

خسته و دلگير در شهري غريب

مانده ام لبــــــريز از دلـــواپسي

دل پر از حال و هواي دوستــان

يـــاد از دوران شــاد اطلســـــي

يــــاد دوران رفاقتهــــــــاي دور

دوستـــــان عاشق و خيلي صبور

يــــادآن باران نم نم روي خــــاك

عاشقــــــان ساده با دلهاي پـــاك

ديگر امروز آن رفاقتها كجــاست؟

دوستان روي سخنها با شمــاست

مانده ام در سوگ اين دل مـردگـي

روزهــــاي پرسه در افســـردگـي

پس چه آمـــد بر سر آن زنـدگــي

سهـــم دلهامان همه شرمنـــدگــي

دوستـان رفتند و ما تنها شـــديم؟!

يا كــه ما مانديم و بي فردا شــديم

كاشـــكي ميشد دوباره گريـــه كرد

خاطــری از خاطــراتم زنــــده کرد

کاشکی می شد در این فصل غریب

لحظــه اي اندوه را شرمنـــده كرد

در دلش غوغاي ديشب

در سرش سوداي ياران، عاشقان آن بيقراران

چهار عاشق، چهار يك تن، بهر هم چون پاره تن

هريكي از ديگري عاشق تر و بي خانمان تر

خسته از نامردميها، نامراديهاي دوران

در دل هر يك هزاران رازهاي عاشقانه

درد دلهايي ز بازيهاي بدرنگ زمانه

قصه عاشق شدنها.

جملگي آنشب بدنبال جوابي

سادگي در چشمها و خنده هاشان موج مي زد.

گويي از غمهاي عالم رسته بودند،

دست از هر عاشقي هم شسته بودند.

پس در آن شب

زير نور ناز مهتاب

دست در دست، هم قسم، از بهر فرداهاي بهتر

درد دلها كرده بودند، رازها را گفته بودند

جمله يكدل، يكصدا خنديده بودند.

مست هم بودند آن شب

تازه دلها را به هم پيوند مي بستند آن شب

آرزوشان جمله اين بود

كاش آن شب بي سحر بود

شب فقط شب بود وشب بود.

* *‌ *

با همه دلواپسيها، خسته از اين بي كسي ها

با دعاهاي شبانه، ‌رازهاي عاشقانه

گريه ها از بغض يكريز، دردها در سينه لبريز

آن شب زيبا سحر شد.

من چقدر خوشبختم، که به تو دل بستم        غصه ها میمیرند تا کنـــــــارت هستم

تو یه کوهی از عشق، دل دریـــــا داری       سایه ای بر سرمن، از نگاهت مستم

روز و شب حیرانم از چنین بازی عشق       که گدایی بودم، تخت شــــــاه بنشستم

تو مرا یاری کن، عشق را معنــــــی کن       که در این دار فنا، از تظـــاهر خستم

تو همه عمر منی، جان من ، روح منــی      بی تو من میمیرم، تا تو باشی هستم

                                         بـــودن و دیــدار او را دائمــی پنداشتیــم

غرق شادی ها شدیم و غافل از ایام هجر

                                         ای دریغا فصل گندم بود و ما جو کاشتیـم

روز تـلـخ غربــت و ایـــام سنــگین فراق

                                         آمــد و ما بی خبــر افکــار باطــل داشتیم

چون به تنهایی رسیدیم درد را باور شدیم

                                         باز هم آخر رسیدیــم و عجب گل کاشتیـم

قصه ها تکـرار و تکـرارند اما ای دریـغ

                                        دل چه غافـل بود و او را عاقـلی پنداشتیم

                                   تنها نه آنـــروز، که هر روزه عیــــد شد 

خندیـــد بر من و دلم لرزه کرد و ریخـــت

                                   غمهای کهنــه رفــت و دلم پر امیــــد شد

با خنــــده گفت پیـرمـردی و دیـر آمـــــدی

                                   با خنده اش جوان شــدم، عاشق پدیـد شد

یک لحظه چشم من به دو چشمش نگاه کرد

                                   یک عمر مهر و محبت به دل من نوید شد

نازم به عشق تـو، که مــرده زنده می کنــد

                                   صد میوه داد درختی که قبل از تو بیـد شد

ای مهربــــان ترین تــو ای نازنین نگــــار

                                    عشق تــو بر دلهای بسته شاه کلیــــد شد 

                                     "گفتم که ماه من شو" ، با طعنه گفت شاید

"گفتـــم ز مهر ورزان"،  آیا بود عنـــــایت؟

                                      "گفتا ز خوبــرویان" ، دور است این حکـــایت

از بس که گریه کردن، کور میشن و میمیرن

گفتی اگه نباشــــی، بدون تو می میـــــــرم

چه ساده باورم شـــــد، رفتی و من اسیـــرم

از اون نگــــــاه اول، دلو چه ساده باختـــــــــم

تو فکر بچگونـــــــم، از تو خدایی ساختـــــــــم

همینه رسم دنیــــــــــــا، عزیز قصه مــــــــــــا

بذار بدا گــــــــم بشن، تا برسیم به فـــــــــــردا

طرحي از پاييز است

و از آن زيباتر،

از حيا لبريز است

تو و يك عالمه راز

من و دنياي نياز

تو و پرواز سر كوه بلند

من و پاهاي گره خورده به بند

تو برو چون كه مرا راهي نيست

در دلم عشق به فردايي نيست

تو برو، عشق در اينجا ننگ است

عشق از شيشه و پاسخ سنگ است

               روزگار رفته از دست،

                              لحظه هاي مانده در ياد.

كاشكي بر مي گشت...

به گوشم نغمه ها می گفت

به یادم قصه ها آورد

ز یادم غصه ها می برد

صدای پای مادر بود

صدای مادر پیرم

هنوز از بوی گیسویش

هزاران عطر می چینم

                                           قد رعنـــای تو را دیــدم و از دست شــــــدم

چشم تو چشمه عشق است، نگاهم کردی

                                           مرده بودم، به نگاهی ز تو من هست شدم

دل شیــدای من آزاد و رهـــا بود، ولــــــــی

                                            به سر کــــوی تو من زائــــر دربست شـدم

من کـه آموختـه از مکتب زاهـــــــــــد بودم

                                            به هـوای تو زدم باده و سر مست شـــــدم

                                    چون رفت بی همره، چه سود از دل بگویم؟

ای کــاش من پنهان نمی کـــردم ز آغـــاز

                                      حرفــی که بایــد می زدم دیگر شـــده راز

اکنون که بگذشت و گذشت آن روزگاران

                                       دیـــگر نمی آیــــــد بدست آن نوبهـــــاران

قسمت چنان شــد راه او از ما جـــدا شـد

                                      راهی که می شد یک طرف باشد، دو تا شد

اکنــون به لب لبخند، اما دل غمیـــن است

                                      خود کرده من بودم، نگو قسمت چنیـن است

ما را پیاله ای بس، گر با حبيب باشد

حاجت دگر چه خواهيم، ما را مجيب باشد

طوفان غم بدانــد در كشتي نجـــاتيم

گـــر صـــــد بـلا ببـــارد، مـا را طبيب باشد

غنچه ای دارد، شاید، شاید

ابر را یاری هست؟

تک درختی بی بر

تک و تنها، تنها

در فراموشی یک باغ -کویر-!

آخرین خاطره باغ شده

قطره ای آب تمنای درخت

و چه امید به فرداهایش.

زیر لب می گوید :

هبچ امیدی نیست؟

آخرین برگ که افتاد، در آن وحشت سرد،

مرگ را باور کرد.

* * *

نه،

صدای نفسی می آید

کودکی با همه ی کودکیش

خسته از بار ملال آور سطلی در دست،

و پر از دلهره ی ریختن آب،

 رسید.

              که نگاهت هوس است.

که مرا،

      قصه اين درد،

                    بس است.

دیر زمانیست که من خسته ام

دیر زمانیست که بشکسته ام

راه ندانم که بر آن پا نهم

چاره ندارم ز گره وا رهم

زندگیم چرخه تکرار شد

دل به غمی سخت گرفتار شد

کو نفسی تا که مسیحا شود

بر من مرده دم عیسی شود

عمر همه صرف گرفتاری است

زندگی امروز که بیزاری است

روز نه روزیست که بهروز باد

روز همه بدتر دیروز باد

آخر این راه خدایا کجاست؟

خسته شدم از همه مولا کجاست؟

کی برسد نوگل زهرای ما

ای نفست جلوه گر مصطفی

کاش که آن روز همین جمعه بود

سهم من و تو همه این نغمه بود

یوسف زهرا که علمدار شد

عدل علی باز پدیدار شد

و نشان خواهم داد

كه دلم اين دل پاك، خون دل خورد بسي

واگر رفت، 

نرفت.

رفت تابرگردد، 

و بخواند از عشق،

               از گل لاله سرخ، 

                                از غم مام وطن

او صدا زد بر دار :

حرمت شعر بسي بيشتر از خون من است

حيف اي هم پيمان،

 من و تو مي‌دانيم 

و

همه می دانند

***

و هنوزم كه هنوز است در اين شهر و ديار

شاعران نان به نرخ روز خور

شعرها مي‌خوانند،

 يا كه نه

 مي‌رانند

تا متاعي ديگر، 

يا مقامي ديگر

***

و چه گفت آن شاعر

-او كه يادش خوش باد- 

و كجا رفت كه بيند امروز

آن د’رِ لفظ دري

سنگفرش همه خوكان شده است

واي بر آخر ما!!

از چه خاموش شديم.

 هيچ اميدي نيست ؟؟

***

ما همان آب زلال و پاكيم

كه اگر لحظه ، 

نه آني، 

غافل از راه شويم

قصه چشمه و مرداب شود.

دوستان،

 قصه تكرار نباشيم هرگز

***

خون دلها خوردند، تا وطن پاك شود

باز ويران نكنيم

زحمت تركش آرش، 

حرمت خون سياوش

باز ويران نكنيم ..

به خرابه ها بگید، بعد از این آبادیه

دوستان معجزه زندگيند.

گاه در اوج غم و غصه و درد،

يادي از خنده و يا لبخندي

گرهي از دل پردرد تو را وا بكند،

مرهم زخم تو پيدا بكند.

گرچه شايد،

حتي،

نه تو او را ديدي

و نه اميد به ديدارش هست.

ولي از بوي خوش پاكي و زيبايي او

که در این نزدیکی است،

دل طوفان زده ات گرم شود.

و تو خود ميبيني

غرق شادي شده اي.

همه، شادي شده اي.

پس تو هم باور كن

 قصه برج و كبوتر

كه چه سان برج شكست.

*   *   *

تو كبوتر شدي و راهي پرواز به برج

نه هوا ابري بود، نه نشاني از مه

و نمي دانم من،

شيطنت بود و يا بازي پرواز تو بود

و صدايي با شوق، 

گفت : 

من آمده ام

دل برج از خبر شاد شكفت،

 ـ گر چه در ديده غمي با خود داشت ـ

گفت در رويايم، يا كبوتر اينجاست.

*   *   *

برج از جا برخاست

سالها بود كه در تنهايي

بي خبر از همه دنيا و پر از خاموشي

آرزويش همه ديدار تو بود

و فقط در رويا، لحظه ي آمدنت را مي ديد.

برج با خود مي گفت : آرزويي به دلم نيست دگر

بي خبر از غم هجران دگر

و به اين آساني

فصل پرواز كبوتر تا برج

(( قصه فاجعه دلبستگي شد))

*   *   *

روزها از پي هم مي آمد

برج باور مي كرد، كه كبوتر اينجاست

و كبوتر افسوس، فكر پرواز دگر

*   *   *

فصل سرما كه گذشت

آن كبوتر هم رفت

و دگر بازنگشت.

رفتنش نيشتري شد به دل عاشق برج

بعد از آن،

برج،

شكست.

================

قصه فاجعه دلبستگی شد رو تضمین استفاده کردم. با تشکر از استاد اردلان سرفراز چون منبع الهام شعرم ترانه ایشون بود و تشکر از یه دوست خوب که به من یادآور شد.

باد و بارون که تموم شد اون پرنده پر کشید

التماس و اشتیاق ته چشم برج ندید 

عمر بارون عمر خوشبختی برج کهنه بود

بعد از اون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید.....اردلان سرفراز

باران ببار، باران

بر اين همه تباهي

بر اين نگاه تيره

بر شهر روسياهي

باران ببار،‌شايد

پاكي دوباره رويد

آن قصه گوي عاشق

از عشق قصه گويد

باران ببار، شايد

بغضي شكسته باشد

قلبي زدست ياري

در خون نشسته باشد

باران ببار، امشب

مهتاب همنشين است

در آسمان ستاره

مهتاب بر زمين است

باران ببار، فردا

اميد، سبزه آرد

بر مردگان اين دشت

روحي دوباره آرد

نه،

نزديكتر از عمر يك انسان

هوايي بود، ياري بود

به دل ايمان به كاري بود

و دل لبريز از مهري به ميهن، در مصاف تير و خمپاره،

به راهي بود

گذشت آن روزگار مهربانيها،

دريغ از جانفشانيها.

و اما بعد از آن دوران

چه آمد بر سر مردم

چرا دنيا و دين را ما ز كف داديم

تباهي سهم مردم شد

جوانان وطن در منجلاب دود مي غلتند

صدايي نيست،

نايي نيست،

و ديگر دل به كاري نيست

غصه ها،

شادي ها،

هر چه باشد ، اما

باز هم مي گذرد.

دوستان، خوبيها، مهرباني ها را ارج نهيم.

فرصتي كوتاه است.

حيف باشد كه در اين فرصت كم

سهم ما از همه خوبيها

كمترين ها باشد.

دوستان مي گذرد

عمر ما، عمر شما مي گذرد

و دريغ از اين عمر

كه اگر با همه خوبيها

بي بر و بي حاصل

بي ثمر مي گذرد.

دوستان قصه تكرار نباشيم هرگز

و ببينيم كه سهراب چه گفت :

(( تا شقايق باقيست، زندگي بايد كرد))